Ontegenzeglijk is Bugg nog altijd een van de grootste talenten die de Britse popmuziek deze eeuw voortbracht en tussen de elf nieuwe songs op On My One zitten absoluut wederom een paar parels. Love, Hope & Misery is er zo een, al verwacht je zo’n song – met zo’n tekst, zo’n hemelse melodie en zoveel zwaar aangezette strijkers – eigenlijk niet bij zo’n licht stemmetje van zo’n straatschoffie dat net geen snotneus meer is. Maar Jezus, wat een goed liedje. Zoals ook The Love We’re Hoping For prachtig is en qua sfeer zelfs even The Buoys (Give Up Your Guns) in herinnering roept. Krachtig rocken en grooven kan hij ook (Gimme The Love) en in Ain’t No Rhyme horen we hem zelfs rappen. Maar ook met meer traditionele liedjes, met daarin wat country, soul of blues, komt hij weg. Tel daarbij op dat Jake Bugg alle liedjes schreef, de meeste instrumenten bespeelde en de boel, op drie songs na, ook zelf produceerde en je zou geneigd zijn voor minder eenzaam te willen worden. Want – niet geheel onbelangrijk – je zou hem ook graag tekstueel willen blijven geloven en hem ook wat songs over slap geouwehoer met zijn maten in de kroeg gunnen. Vroegrijp is iets anders dan niet jong meer mogen zijn.