Hoewel, zonnig. Het is typisch Nederlands ‘twijfelweer’, van dat weer waarbij een T-shirt, zeker tegen de avond, net de koud is. Het blijft de hele dag wel droog, dus eigenlijk hebben we weinig te klagen. Toch lijkt het wat minder druk op het gezellige terrein dan vorig jaar. Misschien doordat headliners als Hatebreed en Dropkick Murphys over het algemeen een wat ouder publiek trekken, terwijl bands als Of Mice & Men, We Came As Romans en Emmure vooral bij jongere kids in trek zijn.

Het eerste gedeelte van de zaterdagmiddag is het domein van de Nederlandse bands. Springerige poppunk van Call It Off, met refreinen die wel meegezongen moeten worden. Metalcore van The Charm The Fury en de sociaal bewogen punkrock van Antillectual. Daarna is het tijd voor het echte beukwerk. Of eigenlijk: het lompe beukwerk. Emmure (foto) is zo’n band waar je van houdt of die je niet kan luchten. Ik zelf behoor tot de laatste categorie mensen. De deathcore van de band uit New York zit lachwekkend simpel in elkaar (breakdown, breakdown, nog een breakdown) en frontman Frankie Palmeri is, naast een beperkte zanger, een beetje een vreemde vogel. Als je in deze tijd een nummer hebt dat Bring A Gun To School heet, dan heb je er sowieso weinig van begrepen. Ik zeg: nooit meer laten optreden.

We Came As Romans (foto) maakt een luchtigere variant op metalcore. Melodieus, poppy, met twee zangers waarvan de ene schreeuwt en de ander zingt. Klinkt bekend, toch? De originaliteitsprijs zullen de Amerikanen er niet mee winnen, Glad You Came (van The Wanted) coveren is bijna grappig, maar de band geeft wel een aardig optreden. Beter in ieder geval dan The Filaments even daarvoor op het tweede podium. De streetpunkband uit Essex stopte al twee keer, maar telkens proberen ze een comeback te maken. Hun met toeters overladen skapunk heeft de tand des tijd echter niet doorstaan.

Aan het begin van de avond al de grootste attractie dit weekend: de Dropkick Murphys. Gek genoeg puilt de tent niet uit als de heren uit Boston aan hun show beginnen. Alsof de grote schare Murphy-fans de weg naar Ysselsteyn niet helemaal wist te vinden. Zij die er wel zijn – en dat zijn er genoeg hoor – maken er een feestje van. Een set die begint met The Boys Are Back en (natuurlijk) eindigt met I’m Shipping Up To Boston. Daar tussenin onder meer covers van John Newton (Amazing Grace) en AC/DC (Dirty Deeds Done Dirt Cheap) en verder een mooie dwarsdoorsnee uit de DKM-catalogus. Met Fields of Athenry, Out Of Our Heads en Worker’s Song als hoogtepunten. Alleen, waarom stoppen ze nou een kwartier eerder?

Vreemde eend in de bijt vandaag: Against Me! Dat klinkt gek op een punkfestival, maar tussen al het hardcore- en metalcoregeweld in, valt de band toch een beetje uit de boot. Dat is ook de merken aan de wel erg lege tent. Eeuwig zonde, want zo goed als vandaag hebben we Against Me! al tijden niet meer gezien. Frontvrouw Laura Jane Grace zit goed in haar vel. En nee, niet omdat ze vroeger…afijn, dat verhaal kent u. Nee, ineens praat ze honderduit tussen de nummers, vertelt waar liedjes over gaan en roept op om intolerantie niet te accepteren. Tussen alle nieuwe nummers van Transgender Dysphoria Blues door, zijn White Crosses en I Was A Teenage Anarchist stiekem de hoogtepunten van de set. Erg fijn optreden.

Tijdens de show van Of Mice & Men valt op dat niet iedereen weet hoe het hoort in de moshpit. Misschien word ik wel gewoon oud, maar van achter op een groep fans voor het podium inbeuken is niet cool. De band zelf speelt een solide set, hun met nu-metal doorspekte metalcore is immens populair, ook in Nederland. Later tijdens headliner Hatebreed is het zelfs wat rustiger in de tent. De hardcoreband dwingt overigens wel het meeste respect af, want alle scenebands van de dag worden met gemak naar huis gespeeld door Jamey Jasta en zijn mannen.

Het absolute hoogtepunt van Jera vindt echter plaats op de Large Rockhand Stage, het tweede podium. Zanger Jason Butler van Letlive (tevens openingsfoto) loopt de hele dag op krukken te strompelen door de backstage. Deze man kan zo niet optreden, zou je zeggen. Fout! De knotsgekke zanger is even fanatiek en uitbundig als anders. Met een brace om z’n kapotte knie gaat hij tekeer als een beest. Z’n shirt is al snel kapot getrokken, hij duikt het publiek in, afijn alles wat u van hem gewend bent zeg maar. Na de show zien we hem totaal uitgeput in een badjas naar de stoel lopen. Dat is nog eens inzet!

Fotografie: Lisse Wets

14 juni 2014, Jera On Air, Ysselsteyn