De bedoelingen lijken duidelijk wanneer The Maccabees beginnen met de titeltrack van de laatste plaat. De song is exemplarisch voor de breedte van het palet en deze lijn wordt sterk doorgetrokken. De grillige structuur in nieuwe songs als Kamakura en Spit It Out houden de aandacht continu vast en worden fraai afgewisseld met oudjes als Wall Of Arms en X-Ray. Het ene moment smaakvol en helder gelaagd, het volgende moment alle metertjes in het rood. Tempowisselingen en andere schijnbewegingen kenmerken de show van begin tot eind. Spierballen en tederheid wisselen elkaar vlot en meestal zonder enige waarschuwing af.

Het arsenaal is nu dan ook groter dan ooit. Niet in de laatste plaats door de versterking in de persoon van Rebekah Raa op toetsen en achtergrondzang. Daarnaast is het spel van drummer Sam Doyle veelzijdig, constant en prominent aanwezig. Hij excelleert vanavond vrijwel onafgebroken. Onder leiding van frontman Orlando Weeks en de broers Felix en Hugo White brengt de band een dwarsdoorsnede van vier albums keurig binnen de lijntjes ten gehore. Maar daarin schuilt dan ook het enige puntje van kritiek. Bluf en interactie met het publiek zijn maar mondjesmaat aanwezig. Desalniettemin is de setlist van een dermate hoog niveau – voornamelijk dankzij de uitstekende tracks van Marks To Prove It – dat het publiek met volle teugen geniet van het volledige spectrum van deze typisch Britse indieband. In al die jaren zijn The Maccabees zowel vernieuwend als consistent gebleven. Met Precious Time (van debuutplaat Colour It In), Love You Better (van opvolger Wall Of Arms), Pelican (Given To The Wild) en de nieuwe single Kamakura, zijn de hoogtepunten van de avond niet voor niets afkomstig van alle vier de platen.

The Maccabees hebben een ontwikkeling doorgemaakt van lichtvoetige deuntjes als Toothpaste Kisses (vanavond in de toegift) tot stevige indierock, gemaakt door volwassen kerels. Tracks als het sterk gestructureerde Ribbon Road en het tekstueel sterke WW1 Portraits zijn illustratief voor de ontplooiing van de Zuid-Londense formatie. De jongensachtige, timide uitstraling zal waarschijnlijk nooit plaats maken voor de branie die we associëren met een band van dit kaliber. Maar dat maakt The Maccabees wel oprecht. En uiteindelijk is de ontwikkeling die de vijf heren hebben doorgemaakt wat deze avond interessant en vermakelijk maakt. Een goed begin is het halve werk. Met een show als deze komt die Europese tour wel goed.

(archief)foto: Kmeron (cc)

Gezien: 26 januari 2016, Paradiso, Amsterdam