De ’bees gooiden wederom het roer om en op een verre echo in de titeltrack na is er niets te bespeuren van de jonge honden die ze ten tijde van hun debuut waren. De verschillen met Given To The Wild zijn evident. Dit is geen volgeplempt, uit honderdzestig lagen opgebouwd geluidskunstwerk, maar een fijne verzameling liedjes die schitteren in hun eenvoud. Voor Maccabees-begrippen dan, want het vijftal kon het niet laten twee gastzangeressen en een zootje koperblazers uit te nodigen. Hoogtepunten zijn er te over. Neem de Balthazar-eske koorzang op Something Like Happiness of die sobere trompet in het stemmige Dawn Chorus. Het enige nadeel – en dat gaat op voor alle Maccabees-platen sinds het debuut – is dat het zo ongelooflijk braaf is. Ter illustratie: tijdens het interview dat ik over dit album met de band had, vroeg zanger Orlando Weeks of ik er bezwaar tegen had als hij een mandarijntje zou eten. Een treffender metafoor voor zijn werk kun je zelf niet bedenken.