De band uit Savannah, Georgia rept met geen woord over de gebeurtenissen van een dag eerder. Gitarist/zanger John Baizley is sowieso niet zo spraakzaam. Baroness laat liever de muziek spreken. Met vier sterke albums op rij lijkt die keuze ook de meest logische. De nadruk ligt vanavond op de in december 2015 verschenen plaat Purple, waarvan alle songs klinken, behalve het zestien seconden durende eindakkoord Crossroads Of Infinity. Direct bij opener Kerosene stralen de vier heren bevlogenheid en energie uit. Baizley tilt al snel zijn gitaar boven het hoofd, om de muziek kracht bij te zetten. Bijna niets aan de show doet vermoeden dat de groep in augustus 2012 een ernstig busongeluk had. Alleen de brace om de linkerarm van de frontman geldt als zichtbare herinnering. En de ritmesectie is anders dan voor de crash. Maar daar zijn dan wel twee muzikanten (linkshandige drummer Sebastian Thompson en bassist Nick Jost) voor in de plaats gekomen die met hun spel minstens zoveel indruk maken als Baizley en gitarist Peter Adams.

Behalve van Purple speelt de band ook enkele songs van voorganger Yellow & Green; March To The Sea bijvoorbeeld, even later gevolgd door Board Up The House. In die tracks valt op hoe de stemmen van Baizley en Adams elkaar versterken, en hoe ze – wat schreeuwerig en niet overal even zuiver – toch voor een prachtig geheel zorgen. Ook het gitaarspel van beide spelers is complementair en doet tijdens de twin leads geregeld denken aan zowel Mastodon als Thin Lizzy. Tussen de nummers door neemt Jost vaak de rol van toetsenist op zich. Weggedraaid naar de zijkant van het podium leidt hij zo met sfeervolle klanken songs als Morningstar en het luid meegezongen Shock Me in. Zo weet Baroness een kleurrijke balans te vinden tussen soundscapes, sludgy metal, vintage rock en subtiele vleugen funk, punk, indie en r&b.

Het optreden moet het niet hebben van spektakel, uitbundige podiumaankleding of een wilde lichtshow. Als enige eyecatcher geldt de backdrop met een fraai ontwerp van Nederlander Marald van Haasteren.. Verder gaat alle aandacht uit naar de muziek. Die wordt ontvangen met luid applaus. Zo luid dat de frontman aanvankelijk wat verlegen enkele woorden van dank spreekt. Maar naarmate de set vordert komt ook hij los. Tijdens Green Theme soleert hij met een been op een monitor en steekt daarna zijn vuist in de lucht. Als Thompson problemen krijgt met zijn snaredrum lost de groep dat professioneel op. En wanneer een vrouwelijk fan voorafgaand aan The Iron Bell duidelijk maakt dat ze Baizley’s stem niet goed kan horen, laat hij haar weten al zo hard te schreeuwen als hij kan. De klacht is trouwens ongegrond. Het zaalgeluid is erg goed. Elk detail van het ingetogen instrumentaaltje Fugue is bijvoorbeeld perfect te horen, net als bij het inleidende stuk van If I Have To Wake Up (Would You Stop The Rain?).

Na een zinderende uitvoering van het prachtige en Floydiaanse Chlorine & Wine – waarvan de apotheose wordt meegebruld door de hele zaal – bedankt Baizley de toeschouwers voor het delen van hun energie. De show is dan precies een uur onderweg. Met The Gnashing stipt Baroness dan even tweede album Blue Record aan, waarna de zanger duidelijk maakt dat de zaal niet op ouder materiaal hoeft te rekenen, al helemaal niet van de eerste drie EP’s. ‘Dat wil echt niemand meer horen,’ grapt hij. En eindeloos doorspelen, daar zit volgens hem ook niemand op te wachten. Met die woorden leidt de groep via het hard rockende Desperation Burns en Eula het einde van de reguliere set in. Om de energie vast te houden, volgt de toegift vrijwel meteen. Met toch een track van debuutplaat Red Album. Bij afsluiter Take My Bones Away gaan nog een keer de gitaren de lucht in en zingt het publiek nog een keer mee. Wat volgt is een daverend applaus. Dat onderstreept de gedachte dat het eigenlijk onvoorstelbaar is dat een band met zo’n kwaliteiten nog steeds in zalen van dit formaat speelt. Baroness verdient zoveel meer.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 23 maart 2016, Tivoli de Helling, Utrecht