De formule is nog altijd onveranderd. Gitarist Derek Miller tovert samen met een hulpkracht enorm veel noise uit zijn gitaar, zangeres Alexis Krauss stuitert als een kruising tussen een spice girl en een riot grrrl over het podium en schreeuwt de longen uit haar lijf. De rest komt uit een doosje. Een drummer wordt niet echt gemist. Juist doordat ongeveer de helft uit de computer komt heeft de muziek van Sleigh Bells live een overdonderende mechanische kracht. Het voelt bij momenten alsof er een gigantische machine op het podium staat, die gemaakt is om trommelvliezen te doorbreken. In het begin staat het geluid zó hard dat Krauss er nauwelijks door heen te horen is, maar zo ongeveer rond het manische Bitter Rivals is dat euvel verholpen.

Bij het daaropvolgende een-tweetje Riot Rhythm en Kids, beide afkomstig van het debuut, is het hek van de dam. Krauss moedigt het publiek aan om vooral alles te geven en springt zelf niet veel later de zaal in. Een voordeel van een halflege zaal is wel dat er meer dan genoeg ruimte op de vloer is en de zangeres maakt daar optimaal gebruik van. Wat meer naar achteren blijft het rustig, maar door dit charme-offensief eten de voorste rijen al gauw uit Krauss’ hand. Écht los gaat het niet, daar is de muziek van de band misschien ook te springerig en te raar voor, maar er is ook bijna niemand die vanavond stil blijft staan. Dat is dan vooral te danken aan de inzet van de frontvrouw. Miller doet wat hij moet doen en doet dat uitstekend, maar blijft vooral op de achtergrond.

Hoewel de nummers van Jessica Rabbit, die over het algemeen meer leunen op sfeer dan op herrie, prima worden uitgevoerd, is dat duidelijk niet waar het publiek voor is gekomen. Single I Can Only Stare kan op wat bijval rekenen, verder zijn het toch vooral de relatief oudere nummers als Infinity Guitars en Demons die voor de meeste extase zorgen. Als die twee tegen het einde van de show elkaar opvolgen, met als toetje de onweerstaanbare meezinger Crown On The Ground, heeft de avond ook meteen zijn hoogtepunt bereikt. Het wat chaotische Rule Number One valt vervolgens een beetje dood, maar als Krauss tijdens afsluiter A/B Machines nog een rondje door het publiek maakt zijn we dat al weer vergeten. Sleigh Bells liet vanavond aan pakweg 300 man zien nog altijd springlevend te zijn. Hopelijk volgende keer een beter gevulde zaak, het is ze gegund.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 14 februari 2017, Paradiso-Noord, Amsterdam