Op je zeventiende is alles nu of nooit. Je bent je toekomst voor het eerst zelf aan het inrichten en je neemt beslissingen die allesbepalend en permanent voelen (ook al zijn ze dat niet). Je eerste stappen in de liefde zijn wiebelig, maar je zet ze met de zekerheid die diep gevoelde, bijna pijnlijk intense emoties met zich meebrengen. Op die wilde zee kun je wel een muzikaal kompas gebruiken. In die traditie van troubadours van het tienerleven is na Alanis Morissette, Michelle Branch, Taylor Swift en Lorde nu Olivia Rodrigo opgestaan.

Met de oppervlakkige feiten van Rodrigo’s leven zullen weinig mensen zich kunnen identificeren: de 18-jarige speelt sinds 2016 in series van de Amerikaanse kindertelevisiezender Disney Channel en kreeg al lang voor de pandemie thuisonderwijs. Maar de fictieve high schools van Disney Channel zijn net zo heftig als the real thing, met relaties, break-ups en roddels – die op het internet breed worden uitgemeten door fans en gossip bloggers.

Op Sour schrijft Rodrigo over al die dingen met de precisie van een goed gemikte vinger in een open wond: ‘Guess you didn’t mean what you wrote in that song about me!’ zingt ze, bijna schreeuwend van verontwaardiging en pijn, op haar doorbraakhit Drivers License. En ook de sound van Sour heeft een direct lijntje naar je hart: van poppunk à la Paramore circa Misery Business tot Swiftiaanse ballades. Rodrigo is open over haar inspiratiebronnen: alle namen die hier voorbijkomen, heeft ze zelf al in interviews genoemd. Op haar twaalfde ontdekte ze de muziek van Lorde, waarover ze in The Guardian zei: ‘Ik herinner me dat ik me zo gezien voelde; ze praat over normale dingen die we allemaal meemaken, en verandert dat in iets moois en kunstzinnigs.’

Nu voelen talloze tieners over de hele wereld zich op hun beurt gezien door Sour. En ook zij zullen de gitaar of piano oppakken om van hun alledaagse ervaringen iets moois en kunstzinnigs te maken. Wees niet verbaasd als over tien jaar de volgende grote singer-songwriter opstaat en zegt: ‘Ik ben geïnspireerd door Olivia Rodrigo.’