Een dag voordat mij werd gevraagd of ik deze plaat wilde recenseren, had ik toevallig Appetite For Destruction mét de teruggetrokken hoes op de kop getikt. Ik zat dus redelijk op een soort van Slash-high. Nu, de dag erop, ben ik weer met beide benen terug op aarde. Wat is dit vierde studioalbum van de Guns N’ Roses-gitarist en zijn band saai!
Nu waren de solo-uitingen met Alter Bridge-zanger Myles Kennedy altijd al planken van heel dik hout. Maar dit zijn geen planken meer. Hele balken rollen naar beneden, en met de gratie die je van een vierkant mag verwachten. Slash zit zó in standje overdrive dat je er hoofdpijn van krijgt. Alsof ie zich nog steeds moet bewijzen. Maar het meest rottige aan deze plaat is toch wel de eendimensionale stem van Kennedy, die maar twee standen heeft: lelijk hardrockerig zingen of lelijk hardrockerig schreeuwen. In C’est La Vie (met lekker dik Amerikaans accent gegalmd) spelen ze Bon Jovi-light. Actions Speak Louder Than Words beschaamt met een oubollige countryrockriff en in Spirit Love krijst Kennedy als een Axl Rose over een Indisch deuntje. Dít album had teruggetrokken moeten worden, in plaats van die hoes van Appetite For Destruction.
