We hebben de archieven er even op nagekeken, maar de broertjes Gallagher zagen we de afgelopen zeven jaar samen dertien keer in ons land. Liam solo, Noel met zijn High Flying Birds. Oasis speelde in zijn hele bestaan maar twaalf shows in Nederland. Echt uniek zijn de solopassages van de broeders dus niet meer, helemaal omdat ze vrijwel altijd hetzelfde stramien volgen: veel solowerk waar je hart niet echt sneller van gaat kloppen, maar gelukkig wel aangevuld met een en ander uit het oeuvre van Oasis. Dat Liam’s derde soloalbum C’Mon You Know geen zoden aan de dijk heeft gezet, doet ook niet veel goeds voor de verwachtingen van zijn bezoek aan Lowlands. Maar aan de andere kant: het is wél Liam Gallagher, dé showman van de Britpop, in het midden van de avond in de Alpha. Dat kan toch bijna niet fout gaan?
Foto’s Arend Jan Hermsen
We beginnen zoals het een aan Oasis-gerelateerd concert betaamt: met een opname van het instrumentale Fuckin’ in the Bushes, ooit door regisseur Guy Ritchie tot geweldig effect gebruikt in de film Snatch. Wanneer dat nummer is uitgeraasd, betreedt Gallagher het podium met zijn kenmerkende bucket hat op, een dikke jas aan en een tamboerijn in de mond. Hij roept iets in de trant van ‘rock ’n roll, innit!’ en we zijn los. Met Morning Glory, het eerste van een handvol Oasis-klassiekers die vanavond de revue zullen passeren. De veelkoppige begeleidingsband staat bijna volledig in de schaduw, de bontgekleurde jas van Gallagher is dikwijls het enige waar het licht op schijnt. Op de met filters overladen videoschermen is zijn gezicht vrijwel volledig verborgen achter de rand van zijn hoed, maar wie goed kijkt, kan af en toe een glimp van zijn ogen opvangen.
Aan het begin van de set vermoeden we dat je onder die hoed pretoogjes kan zien twinkelen. Met de traditionele mix van arrogantie en branie buldert Gallagher zich een weg door Morning Glory en Rock ´N Roll Star, soms met de tamboerijn schuddend alsof zijn leven ervan afhangt. Het publiek vreet het op, doe de ogen dicht en je zou je haast kunnen voorstellen dat je ‘gewoon’ bij een Oasis-concert staat. Verrek, gitarist Jay Mehler lijkt zelfs een beetje op een discount-versie van broertje Noel. Maar die illusie houdt niet lang stand, want Wall of Glass luidt snel daarna een blokje nieuw werk in. Dat gaat nog wel, al is Better Days echt tenenkrommend. Dat het vervolgens niet al te lang duurt voordat we een heel sterke versie van Roll It Over door de Alpha horen schallen, maakt een hoop goed. Dat nummer, net als Slide Away daarna, wordt voorafgegaan door Gallagher die met volledige desinteresse een uitroep van ‘any Oasis fans in da ‘ouse?’ de tent ingooit.
Iedereen juicht natuurlijk, maar als dit een nummer later vervangen wordt door ‘any Beady Eye fans in da ‘ouse?’ is de ontvangst een stuk milder. Vermoedelijk staat vanaf dan Gallagher’s blik onder de hoed op onweer, want de praatjes met het publiek worden er niet gezelliger op. Of we al bored zijn, vraagt hij in het blokje solowerk dat na het Beady Eye-momentje voorbijkomt (waarvan – het moet gezegd worden – het nieuwe More Power wel een hoogtepunt is). Opnieuw juicht de tent massaal. De tirade die daarop volgt is amper te verstaan, maar complimenteus zal het niet geweest zijn. U begrijpt: niemand heeft het minder naar zijn zin tijdens de tweede helft van de set van Liam Gallagher dan Liam Gallagher zelf. Maar toch, als we dan afsluiten met het voorspelbare een-tweetje van Wonderwall en Champagne Supernova, is het een meezing- en kippenvelfestijn dat zijn weerga niet kent. ‘This is for everyone who is bored’, waarna we nog iets horen over iets of iemand die ‘not fucking right in the head’ is. We zeiden het al: Liam Gallagher in de Alpha, dat kan niet fout gaan.
Gezien: Lowlands 2022, vrijdag 20:15 uur in de Alpha. Lees hier al onze recensies van Lowlands.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
