Heel even lijkt het erop dat de zogenaamde dutch disease de avond gaat verpesten. Rond kwart voor negen betreed de band van Lady Blackbird het podium van het PAARD, dat zich sinds kort de officiële Popleverancier van Den Haag mag noemen. Het blijft onverminderd luidruchtig in de zaal. Zelfs als de lichtshow wordt opgestart en Marley Siti Munroe, zoals de Amerikaanse zangeres echt heet, arriveert, blijft men op de vloer de werkdag bespreken. Gek. En al helemaal op een zondagavond. Maar dan begint Munroe te zingen. Eén uithaal. Monden vallen open, de zaal in één klap muisstil. Wát een stem!
Fotografie Daniël de Borger
Op papier klinkt de carrière van Munroe niet bepaald romantisch. Ze is een allround muziekliefhebber die onder verschillende namen, zowel echt als verzonnen, liedjes in verschillende genres opneemt. Het alter ego Lady Blackbird ontstond tijdens een opnamesessie, uit een wens om rauwere songs op te nemen. Er zat geen echte roeping achter, geen prachtig verhaal en Munroe heeft geen bijzonder soulful verleden. Lady Blackbird is stiekem een personage, en de jazzy soul die dit personage maakt, stroomt niet van nature door haar aderen. Het is een outfit; een kostuum dat Munroe gewoon heel goed blijkt te passen.
Nu klinkt Lady Blackbird wellicht als een fake, als een rol die Munroe speelt. Maar zo voelt dat zelden. Op haar best doet Munroe denken aan een combinatie van Nina Simone, Tina Turner en Chaka Khan. Ze heeft een waanzinnige soulstem met een ongelooflijk bereik. Wanneer Blackbird zingt over liefde en leed, zoals ze steevast doet in al haar sterke songs, druipt de door levenservaring verkregen emotie van haar vocals af. Munroe laat zich begeleiden door een band die eruit ziet alsof ‘ie van de zomer ook op het Zeeheldenfestival een eindje verderop had kunnen staan. Vier lelijke kerels die van wanten weten. Wanneer zij niet zingt, kleuren deze bazen de leegtes in met vuige bluesgitaarsolo’s, stevige rockriffs, piano-intermezzo’s die balanceren tussen freejazz en klassiek en ander rauw muzikaal vakmanschap. Het is geen reguliere soul die Lady Blackbird laat horen. Black acid soul noemt ze het, zowel als titel van haar debuutplaat als in toelichtingen vanavond. Soul met een kartelrandje, in de onverslaanbare stijl van Nina, Tina en Chaka.
Helaas wijkt Lady Blackbird in een zoektocht naar mainstream succes nog wel eens van deze formule af. Op haar slechtst is ze een kopietje van Emeli Sandé of andere over-radiovriendelijke popsoulzangeressen, maar dan met een betere stem. Munroe is geweldig in langzame liedjes, waarin ze de spanning vocaal kan opbouwen. Zodra het tempo omhoog gaat, lijkt het mis te gaan. Dan krijgt haar stem niet de ruimte om te stralen en komt het te veel aan op de kracht van het arrangement. Die kracht ontbreekt. Feel It Comin’ is een saaie combinatie van vlakke disco en soulpop. Woman een doorsnee poprocktrack met cliché feministische songtekst. In deze nummers en op deze momenten, merk je dat Lady Blackbird toch een beetje een fabricage is. Wanneer een liedje niet om soul vráágt, zal Munroe er ook geen soul instoppen.
Dit doet er gelukkig niet toe in haar versie van Nina Simone’s Blackbird, in haar cover van Tim Hardins It’ll Never Happen Again of in het zelfgeschreven Fix It. Deze gefabriceerde soulsongs met mysterieuze arrangementen, waarin Munroe’s machtige stem op precies de juiste momenten wordt afgewisseld door sterke instrumentale solo’s, betoveren het PAARD-publiek; beneemt toeschouwers de adem. Het is de vraag of Munroe zélf beseft dat ze in dit soort songs op haar best is, en niet in het vlottere, radiovriendelijke materiaal waar ze recentelijk meer naar neigt. Laten we het hopen, want alleen als gefabriceerd soulzangeres is Lady Blackbird een fenomeen.
Gezien: 30 oktober 2022 in PAARD, Den Haag
