De laatste. Een oudje dan maar. Piglet is een karakteristiek Strap-nummer over lust en bedrog. Ditmaal is Aidan het slachtoffer. Terwijl zijn vriendin staat te douchen bladert hij door haar ‘special Winnie the Pooh book’. De pagina was gemarkeerd. ‘And it was there in blue and white / It just said simply, Paul stayed last night.’

‘Next I was on the bog
And you got down on one knee
You were protesting your innocence
And you started to cry
Just as I started to pee’

Het is een waargebeurd verhaal, heeft Aidan meermaals bevestigd. Zijn toenmalige vriendin Laura heeft ermee leren leven. Weinig dat in hun relatie plaatsvond is privé gebleven. Of Aidan haar Knorretje (Piglet) noemde, naar het karakter uit de Winnie De Poeh-boeken, weet ik niet.

Piglet is een van de nummers op Philophobia in full Slint modus: traag en slepend, een lang voorspel zonder orgasme. Op het podium komt die bevrijding wel in de vorm van een nieuwe bridge en een gitaarexplosie van hooguit dertig tellen. Een absoluut hoogtepunt. Check liveplaat Mad For Sadness of de alternatieve studioversie op de cd met restmateriaal in de boxset Scenes Of A Sexual Nature.

Zo. Het ei is gelegd. Ik ben het kwijt. Tien blogs over Arab Strap – gekkenwerk natuurlijk. Helemaal geen tijd voor, en wie kent de band nou in vredesnaam nog? Op Best Kept Secret staan straks meer mensen te kijken bij de eerste de beste eendagsvlieg dan bij de Greatest Hits show van een van mijn favoriete bands van de laatste twintig jaar. Dus waarom, in godsnaam? Waarom mezelf storten in een marathonproject waar niemand op zit te wachten? Het antwoord is simpel. Om me weer schrijver te voelen. Om de dingen weer om de juiste redenen te doen. Om de liefde te delen. Om de nieuwe website te roadtesten. En vooral ook om bepaalde zaken uit mijn systeem te krijgen. Als ik een Arab Strap-liedje zou posten voor elke keer dat mij in de Club OOR -stand op Pinkpop gevraagd is of we ook cd’s van Imagine Dragons verkopen, dan was ik met Lowlands nog niet klaar geweest met deze serie. Zie het als een reiniging, een complete reset. Terug naar the old me. Terug naar de tijd dat ik Arab Strap interviewde en ik mijn best deed er iets moois van te maken. Ze komen weer en ik sta vooraan, met in de ene hand een bier en in de andere mijn lief.

Tot slot nog wat losse eindjes die ik in voorgaande blogs zou hebben verwerkt als ik een en ander had voorbereid. Maar het was echt een spur of the moment ding, spontaan, ondoordacht. Vechtend tegen veel grotere deadlines dan die van deze tien blogs (deze laatste tik ik op mijn telefoon in de auto onderweg naar BKS, in een veel te klein Wordpress venster, typen is een groot woord voor wat ik doe).

Losse eindjes dus. Interviews en beschouwingen die ik gaandeweg dit ‘fanboy feuilleton’ (c. Jacqueline) tegenkwam op internet. Aidan Moffat is een droomkandidaat voor interviewers, op camera en in print, vandaar dat je zoveel goede interviews met hem vindt als je begint te zoeken.

In een Noisey-interview (8 september 2016) door Cam Lindsay gaat Aidan dieper in op de opmerkelijke openingsline van Philophobia: ‘It was the biggest cock you’d ever seen… but you’ve no idea where that cock has been.’

‘[Laughs] I suppose it does have a very good opening line. I’ve always been quite proud of that one. Even the way we did that. While we were making the record I was very conscious. As soon as I wrote it I thought, “This is definitely the first song on the album.” And we made sure that the song starts with me. I’m on my own when I introduce the song, so it was all thought out and I’m really proud of it. I’m not sure I’m in a hurry for my children to hear it.

Of hij er spijt van heeft of hij zijn toenmalige vriendin Laura frontaal naakt heeft laten poseren voor de hoes van Philophobia? (Zelf poseerde hij ook in Adamskostuum voor het schilderij op de achterkant.)

Aidan: ‘Funny enough, I just showed that to my son for the first time yesterday and he thought it was fucking hilarious. [Laughs] No, not at all. That was all very well planned. It did cause me some trouble with the parents of my girlfriend at the time because that was her on the front of the record. They weren’t too happy about it. I did create a bit of tension in that respect. But no, I think it’s a pretty good cover. There is nothing else quite like it, especially when you turn it around. I wanted people to wonder why there was a naked woman on the cover. Some people felt it was a bit sexist, but then when they turned it around they were confronted by my naked body. I think the artwork and the opening line of the album came together really well.’

In een interview met The Quietus (2 april 2015) door Daniel Dylan Wray kiest en bespreekt Aidan de sleutelplaten uit zijn leven. Ook Spiderland van Slint komt aan bod, de plaat die grotendeels model stond voor de eerste Arab Strap-jaren. Aidan vertelt:

‘I loved Slint’s first album, Tweez, I thought it was fucking fantastic. We wrote them a letter after it came out, just saying we lived in this little town in Scotland and hello. We wrote the address in chalk on the pavement outside my house and then took a picture of it and stuck it to the front for the postman, so it was a very arty letter! This was all just from the first album though, which we loved. Sounds magazine were the only people talking about Slint back then, the only time they got mentioned in NME or Melody Maker was when Steve Albini was talking about them. Sounds announced that there was a new Slint album called Spiderland and it’s hard to describe just how exciting this was back then. The album was about two months late coming out, I was at high school and back then we had a payphone at the school so every Monday when records would traditionally come out, I would phone record shops and ask if they had Spiderland and every Monday they would say, “No, it’s late”, and eventually I phoned Fopp in Edinburgh again, and by that point they knew me, and they said, “Well we’ve got a white label promo, you’ve been phoning for weeks, come and get it” and I was like “fucking right!” so I hung up the phone, walked out of school and went and got the train to Edinburgh and bought it for about a fiver. I got the train back and I was back in time before school finished, I went and met my friend David – Beatles guy – at the school gates. We went back to my house and lay on my bed and listened to it, it was the middle of the afternoon but we drew the curtains and, again, it’s one of these records that transports you immediately. The opening few notes of it, the peculiar lyrics, it sucks you right in and especially if you’re a 16-year-old boy. Spiderland still sounds like nothing else. Here I was, this wee boy in Falkirk and it was like the record I had always wanted to hear. I can’t describe what a profound effect Spiderland had, it opened up the idea of music being something entirely different to me. At the time I was listening to a lot of very loud and obnoxious music, I was a big Big Black fan, I was a big fan of the unfortunately-named Rapeman, Dinosaur Jr. were gods to me. To hear what Slint did with this record, it was slower than I ever expected it to be and it was more precise and it just seemed like there was a new way to use guitars and a new way to use words. Hearing the opening notes to Breadcrumb Trail it’s like hearing your favourite lullaby, it’s like, “Right, I’m fucking off. I’ll see you in forty minutes”.’

In hetzelfde Noisey-interview (8 september 2016) als hierboven stelt de interviewer een vraag over de emotionele band tussen Aidan en Malcolm. Hij vraagt: The red thread (titel vierde album) is de onzichtbare band tussen zielsverwanten in moeilijke tijden. Zijn jij en Malcolm soul mates?
Aidan: ‘[Laughs] Ahh, I wouldn’t quite go that far, but we are certainly very good friends. We’re much better friends over the last ten years because we didn’t have Arab Strap. We’ll see how it goes when we get to October and do it again. It’s been really good fun getting ready. I’m really excited about it. I am enjoying it more than I expected to. I expected to like it, but I’m getting really excited thinking about playing these songs again. And I think Malcolm and I get along better now than we did back then. When you’re in a band it can be pretty intense. Especially when it’s you and your best friend and you’ve got these two alpha males, these two apex predators screwing off with each other quite a bit.’

En over Philophobia:
‘I do think my vocals are shite though, don’t get me wrong. I wish I could go back and re-record every single vocal because I can now sing these songs the way I wanted to sing them back then. That’s one of my reasons for reforming. I’ve been singing the old songs better than I used to, because I’ve had ten more years of experience. So it’s quite strange to do that. When people go and hear a band that’s reformed, I’m not sure they want to hear professionals. I think they’d rather hear them be a bit shit like before. I might have to dial it back a bit. I might be too good now! I don’t know. We never really rehearsed the songs before we recorded them back then, and I think that is partly what gave us our sound. So I cannot really complain about it.’

Tot slot: Noisey’s John Doran interviewde Aidan Moffat na het winnen van de Scottish Album of the Year Award in 2013 voor zijn serie The British Masters. Kijktip!

En o ja, een allerlaatste tip: volg Aidan op Twitter. Hij is met afstand de grappigste en snelste twitteraar onder de muzikanten die ik ken. Seriously. Of het nou gaat over de Prime Minister (‘die trut moet maar blijven zitten, anders krijgen we Boris’), de Schotse nationalisten, of een nieuw popsterretje op de clipkanalen, Aidan heeft overal een mening over, vaak origineel, altijd uitgesproken.

Lees ook:
Pt. 1: The First Big Weekend (donderdag 8 juni)
Pt. 2: Girls Of Summer (vrijdag 9 juni)
Pt. 3: New Birds (zaterdag 10 juni)
Pt. 4: Cherubs (zondag 11 juni)
Pt. 5: Fucking Little Bastards (maandag 11 juni)
Pt. 6: Here We Go (dinsdag 12 juni)
Pt. 7: The Greatest Story Ever Told  (woensdag 13 juni)
Pt. 8: A New Heart (donderdag 14 juni)
Pt. 9: The Parting Song (vrijdag 15 juni)