De plaat is namelijk zowel muzikaal als inhoudelijk een ongelooflijke topprestatie. Met een Aaliyah-achtige engelenstem – zacht, hoog, helder en kalm – zingt de jongste Knowles haar zorgen van zich af. Ze is moe van de wereld en ligt in de knoop met zichzelf. In Cranes In The Sky – wat mij betreft een van de vijf mooiste liedjes van dit jaar – somt ze in simpele doch tijdloze bewoordingen op hoe ze de laatste jaren uit de put trachtte te komen. ‘I tried to drink it away / I tried to put one in the air / I tried to dance it away / I tried to change it with my hair’. In het refrein volgen Solange’s vocals elkaar als een stoet ontwakende zonnen op. Adembenemend. De productie van alle songs is minimalistisch; een baslijn en een drumbeat, dunnetjes aangekleed met wat piano, synths of – in het geval van het Sampha-duet Don’t Touch My Hair – net genoeg blazers om extra soulvol te klinken. Ieder nummer draait vooral om Solange’s stem, die ronduit betoverend is. Uniek is dat deze liedjes – met uitzondering van FUBU, dat staat voor For Us By Us – op zichzelf geen Black Lives Matter-anthems zijn. Weary gaat ‘gewoon’ over vermoeidheid, Mad (met Lil Wayne) gewoon over boosheid. Middels interludes, ingesproken door onder andere haar ouders en rapmeester Master P, worden alle songs echter in een hedendaagse context geplaatst. A Seat At The Table biedt dus veel meer dan grote schoonheid alleen. Het album benoemt de vele kanten van discriminatie op bedachtzamere wijze dan iedere andere plaat die het onderwerp tot dusver behandelde. Ik zeg: meesterwerk.