Het eerste wat opvalt is de stem van Mike Jagmin. Alsof Claudio Sanchez van Coheed & Cambria net een trap in zijn edele delen heeft gehad. Je moet er tegen kunnen, maar het zorg wel voor een eigen identiteit. Verder speelt de band gretig leentjebuur bij collega’s als Silverstein en Underoath. Running With The Light had zo op een plaat van het eerder genoemde Coheed & Cambria kunnen staan en ook het vroegere werk van de Blood Brothers lijkt op te hebben gestaan tijdens het opnemen van dit album. A Skylit Drive mag dan niet overlopen van de originaliteit, op Adelphia is verder verdomd weinig aan te merken. Misschien komt het door de enorme lading poppunkplaten van de laatste maanden, maar het is gewoon weer eens lekker om ongecompliceerde screams, breakdowns en vette riffs te horen. Alleen die stem hè, daar moet je even doorheen bijten.