De vertrouwde ingrediënten zijn nog steeds aanwezig: de harmonieuze samenzang, de uitgesponnen gitaarpartijen en een licht weemoedige inslag. Het blijft helaas soms net te vlak. De bandleden hebben de neiging zich beurtelings te verliezen in te lange solo’s, wat halverwege het album enkele naar binnen gekeerde nummers oplevert, die de aandacht doen verslappen. Midlake is op zijn best als het de vaart er een beetje inhoudt en leunt op mooie melodielijnen en die prachtige meerstemmigheid. Dat doet de band in het titelnummer, Aurora Gone en Corruption. Stuk voor stuk prachtige liedjes, die de plaat redden. MIEKE ATEMA