Ook Bake Haus opent met zo’n bombastische beat, Breeze, en kent in Name Brand en Slip nog twee epische hiphopinstrumentals. De rest van de tijd is het speelkwartier. Met springerige bliepjes, botsende percussie, analoge synths, rare fluitjes, minimalistische pianomotieven en een meer dan gezonde dosis psychedelica schetst de Glaswegian losse miniatuurtjes. Onaffe beats zijn het, veertien in een half uur. Soms melancholisch, soms stoer. Een nummer als Downer is precies wat het zegt: een indringend inkijkje in zijn sombere bovenkamer. Gutter is nog zo’n geslaagd probeerseltje, ditmaal heel noisy en bruut. Een goed geplaatste kwak verf op een verder inktzwart canvas. Robertson schilderde met geluid. Als grafisch ontwerper maakte hij platenhoezen voor Roots Manuva, Wiley, Bonobo en andere Ninja Tune/Big Dada-artiesten. Pas na enige tijd durfde hij zijn eigen demo’s bij het label onder de aandacht te brengen. Had hij dat maar eerder gedaan. 27 jaar. En nog niet eens wereldberoemd ook.