Haar debuutalbum vangt aan met “My Brain”. Die aanhalingstekens horen bij de titel, om aan te geven dat het natuurlijk maar bij wijze van spreken is, maar ondertussen voelt het wel zo, als afdalen in andermans geest, naar de achterkant van de waterval. Het is even doorzetten, ergens blaft een hond en dan zijn we er, in die parallelle wereld. Daar komen we erachter dat Soak uitstekende songs kan schrijven. B A noBody en Sea Creaturs zijn de hits. Die laatste lijkt sterk op At Seventeen van Janis Ian, maar dat geeft niet. De meeste liedjes op deze wereld zouden er flink van opknappen als ze iets meer op At Seventeen van Janis Ian zouden lijken. Voor Soaks liedjes geldt dat niet per se. Een sfeerschets als Wait, met die spaarzame piano, is perfect zoals hij is.