Het is de nachtmerrie van iedere zichzelf respecterende band: omarmd worden door Sky Radio. Het gebeurde de Plain White T’s met hun kleffe ballad Hey There, Delilah. Wat doe je dan als melodieuze poppunkers? Dan maak je een extra harde plaat vol knallende gitaren. Althans, dat zou je denken . . .

Het mainstreampubliek dat wachtte op een tweede Delilah wordt zo afgeschrikt – al houden we op 1, 2, 3, 4 even ons hart vast – maar ook de fans van het eerste uur die hoopten op een ouderwetse punkpopplaat zullen even moeten slikken. Toch zijn de T’s op hun best als er gas gegeven wordt. Zoals in het door een heerlijk drumritme gedreven Natural Disaster en in het vrolijke, uitbundige This Girl. Te vaak blijft Big Bad World echter hangen in een geforceerde stijloefening die de nodige peper in het welbekende achterste mist. Serious Mistake, Sunlight en Meet Me In California zijn niet meer dan opvulling op een te vlakke plaat. En zo blijven de Plain White T’s toch in een vicieuze cirkel hangen.