In een tijdperk van volledige internettransparantie kun je je blindstaren op trends, concurrenten en collega’s. Mitchel van Dinther, alias Jameszoo, is een componist die zich daar verre van lijkt te houden en zijn eigen brein laat razen om tot inventieve composities te komen. Dat lukt hem tot dusver zeer aardig binnen de vier muren van zijn studio-universum vol avant-garde, jazz, prog, kraut en een opzettelijke kakofonie hier en daar.

Na het IDM-gerichte Fool (2016) en het orkestrale Melkweg (2019) is er nu Blind, Jameszoo’s derde plaat op het gerenommeerde Brainfeeder, waarop de muzikant uit zijn eigen wereld kruipt en een plaat maakt voor een band die niet uit mensen kan bestaan. Met behulp van een vorsetzer, een van de prototypes uit de muzikale AI-hoek, vliegen de overvolle, pijlsnelle en overweldigende pianocomposities je om de oren. Het flitsende Bugatti klinkt net als die meme waarin een producerende komiek een woord spelt in z’n Ableton arrangement view en Alejandro hint naar zo’n andere online trend: een hele harmonie en melodie bedenken rondom een gesproken fragment. Het is een heuse achtbaan om naar te luisteren: op Blind schieten de tracks van gehoorteisterende flarden noise naar meeslepende hardbop op speed. Dús lijkt Van Dinther ditmaal meer om zich heen te kijken, en speelt hij niet alle partijen zelf in, maar helpen enkele apparaten en de digitale sferen hem een handje of vier. Maar hoe kort en kunstmatig de stukken soms zijn, compositorisch klopt Blind gewoon wél. Jameszoo’s derde is een tegendraads, wild soundlab-experiment waarop de brouwsels soms een mooie kleur krijgen, maar net zo vaak de halve studio doen ontploffen. Dat is dan weer precies hetgene waar we deze onnavolgbare toetsenprofessor het best van kennen en om waarderen.