Opener Unstoppable is een magistrale ballad van enorm formaat, waarin de combinatie van strijkers en zang exact de homerun is die je op papier verwacht. In het eveneens bloedstollend mooie slotnummer Good Goodbye krijgt deze formule een reprise, maar tussen begin en einde in weet La Havas vaak te verrassen met creatieve uitspattingen. In Grow gaat ze bijvoorbeeld op de reggaetoer, terwijl ze in Never Get Enough door een megafoon brult. Bijna even mooi als La Havas’ vocale kunsten zijn de instrumentale nuances in haar nieuwe liedjes, aangebracht door grote producers als Stephen ‘Di Genius’ McGregor (bekend van Elephant Man en andere dancehall-acts), Paul Epworth (van grootheden als Adele en Coldplay) en Jamie Lidell. Er zit bijvoorbeeld een moment in tweede single What You Don’t Do waarop de drums ineens aanslaan en La Havas een toontje of drie hoger begint te zingen. Alsof de hemel openbreekt! Jazzy blazers en betoverende samenzang maken van Green & Gold het kleurrijkste nummer op de plaat en een enkele baslijn brengt funk in het gitaarzware Tokyo. Qua onderwerpen is Blood een typisch tweede album. Het ene liedje gaat over zelfontdekking, het andere over ver weg van huis zijn. Het liefdesverdriet dat een grote rol speelde op Is Your Love Big Enough? heeft de zangeres inmiddels wel verwerkt. Ondeugende uitnodigingen (Midnight) en geluk dat tot andere universums reikt (Unstoppable) zijn ervoor in de plaats gekomen. Blood is in ieder opzicht grootser, mooier en veelzijdiger dan La Havas’ debuut. Kortom, een gedroomde tweede plaat van een groot zangeres.