Nee. Born In The UK is een plaat zoals we van Gough alias Badly Drawn Boy mochten verwachten: melodieus, veel ballads, afwisselend rijk georkestreerd en uitgekleed, soms schaamteloos sentimenteel, beetje seventiesachtig, piano, violen, achtergrondkoor… Het vertrouwde geluid, inclusief persoonlijke ontboezemingen en relativerende knipogen van de man die zijn tijd liever doorbrengt bij vrouw en kinderen in Manchester dan in het felle licht van de schijnwerpers. Hij heeft zijn (ontwapenende) touch nog niet verloren, maar hij verrast ook niet meer. Of het moet de uptempo rocker Born In The UK zijn, waarmee dit album relatief uitbundig opent. Het is Goughs ode aan zijn jeugd in de jaren zeventig, de tijd van de lange hete zomer van 1976, de Silver Jubilee, de moord op Lennon en het eerste voorzichtige rebelleren op de tonen van lokale comedypunker Jilted John – een outsider allicht. En ja, het is ook een knipoog naar zijn grote held Bruce Springsteen. Hierna ontpopt hij zich meer en meer als leerling van Burt Bacharach met intelligente arrangementen (deels van de hand van Lemon Jelly’s Nick Franglen) en voor iedereen herkenbare teksten. Muziek zonder urgentie, maar wel mooi. De hartverscheurende ballad Nothing’s Gonna Change Your Mind en het wel zeer Bacharachiaanse Long Way Round (die blazers!) steken er bovenuit, de gospel van Welcome To The Overground en de Springsteen-achtige countryrock van The Way Things Used To Be vallen enigszins uit de toon. Afsluiter One Last Dance memoreert de eerste ontmoeting met zijn huidige vrouw en moeder van zijn twee kinderen. ‘Where you go I wanna go, what you do I wanna do,’ zingt hij, de schaamte allang voorbij. ‘And If we don’t have a plan, let’s just listen to Thunder Road’ – de laatste zin en Springsteen-verwijzing op deze evenwichtige plaat. Familieman Damon is terug. Rest de vraag: hoe zou het met zijn goudvis zijn? KOEN POOLMAN