Dat die plaat volslagen anders klinkt dan Scuba’s basgedreven meesterwerk Triangulation (2010) is op zich niet verrassend. Op de prima opvolger Personality (2012) had Rose ook al een U-bocht gemaakt met raveklappers en retrohouse in plaats van postdubstep met een houserandje. Voor Claustrophobia verschoof Scuba andermaal de bakens. Die vernieuwingsdrang valt te prijzen, maar het levert ditmaal een stuurloze plaat op die op cruciale momenten inzakt als een lekgeprikte skippybal. Naast een paar redelijke maar ook tamelijk generieke technotracks (PCP, Why You Feel So Low, Black On Black) overheersen beatloze, nogal klinische nummers zonder enige pit, die keer op keer de vaart uit Claustrophobia halen. Voeg daarbij de malle interludes (een Franse verkeersruzie, een huilend kind in een trappenhuis) en je kunt alleen maar concluderen dat Scuba hopeloos de weg kwijt is.