De ontwikkeling van The Tallest Man On Earth verliep tot nu toe heel geleidelijk, maar op Dark Bird Is Home beleeft Kristian Matsson zijn eerste artistieke groeispurt. Bestond het instrumentenpalet van de Zweed de eerste tien jaar van zijn loopbaan uit alleen gitaren en soms een piano, hier maakt zijn . . .

Zo voorziet engelenzang het al prachtige Little Nowhere Towns van een sprookjesachtige sfeer en worden de stiltes in het typische tokkelliedje Singers door zachte trompetten opgevuld met magie. Ook tekstueel heeft er een kleine verschuiving plaatsgevonden. Terwijl alles buiten de refreinen cryptisch is gebleven, verraden songtitels als Fields Of Our Home en Darkness Of The Dream de lichte Springsteen-invloeden van de refreinen. Alleen bij het overambitieuze Timothy, met een vioollijn waar Lord Of The Dance Michael Flatley zich op zou kunnen uitleven, komen al deze vernieuwingen ietwat geforceerd over. Het is een eenzame misser op een plaat die verder perfect balans houdt tussen verfrissend en vertrouwd. Met Dark Bird Is Home heeft The Tallest Man On Earth zijn vierde voltreffer op rij te pakken.