En ondanks het feit dat de kwaliteit en soms ook de hitpotentie er vanaf druipt, klinken de meeste van de dertien rocksongs toch vooral wat braaf. Wereldschokkend is hun boodschap ook al niet: neem de regie van je leven in eigen hand en ga ervoor. Bovendien is een aantal liedjes duidelijk te lang; de gitaarlicks en de na-na-na-koortjes worden te vaak herhaald, zodat de verveling toch toe kan slaan. Wat is er op tegen om je ding binnen twee minuten te vertellen als dat lang genoeg blijkt? Het hyper gespeelde Glore (denk aan een mix van Nirvana en de Ramones) klokt wel lekker snel af. Opvallend is ook de warme, volwassen stem van Dee Radke – die lijkt qua klankkleur in een paar rustiger tracks (Best Friends, Hunger Pain) zowaar op die van Tony Hadley van Spandau Ballet. Kan hij ook niets aan doen; die kent hij waarschijnlijk niet eens.