Liedjes in je moerstaal scoren. Althans, als je de uitslag van het laatste Eurovisie Songfestival mag geloven. Amenra wist dit al ver voor die tijd. In de eerste lockdown kwam de band bijvoorbeeld met een beklemmende cover van Zjef Vanuytsels De Zotte Morgen en eerder nog was Het Dorp van diezelfde Vanuytsel (niet te verwarren met het gelijknamige nummer van Wim Sonneveld) al een livehit in de akoestische set van de Vlaamse band.

Maar je eerste release op het gerenommeerde label Relapse geheel in het Vlaams uitbrengen, getuigt niet alleen van lef maar bewijst ook dat we enorm trots mogen zijn dat we met Amenra zo dicht in de buurt zo’n eigenzinnige band hebben. De basis voor de muziek – en dan vooral de teksten – op dit zevende album (ze breken met hun Mass-serie) werd gevormd tijdens twee kunstperformances in België. En dat hoor je. De vijf stukken (‘songs’ of ‘liedjes’ zou afbreuk doen aan het vakmanschap) voelen nog gewichtiger en doordachter dan hun eerdere werk.

Waar de muziek, en dan vooral de ijzige zang van Colin H. Van Eeckhout, voorheen nogal afstandelijk aanvoelde – een gevoel dat wordt versterkt doordat Van Eeckhout tijdens concerten met zijn rug naar het publiek staat – kruipt het nu door de Nederlandse taal en de directe voordracht nog dieper onder de huid. Op voorganger Mass VI viel de plaat op twee punten even stil voor een voordracht van een Vlaams gedicht. Op De Doorn valt regelmatig de muzikale omlijsting weg om voorrang te geven aan de poëtische teksten van Van Eeckhout. Hierdoor komen niet alleen deze rustpunten nog harder aan, ook de epische postmetalstukken winnen aan impact. Win-win-situatie. Amenra naar het Eurovisie Songfestival?

De Doorn verschijnt verschijnt op 25 juni.