Anderhalf jaar geleden stond hier een recensie van We Used To Be Immortal van het kwartet Little Symphonies uit Breda. ‘Vergankelijkheid in noten’, zo werd de muziek van zanger/songschrijver Maxim Ventulé omschreven. Hij verwerkte toen het ziekteproces en overlijden van zijn moeder.

De bandnaam was afgeleid van De Kleine Symfonie van Spinvis, al waren de liedjes nog in het Engels. Na een ontmoeting met Broeder Dieleman werd het Nederlands. De teksten gingen nu nog dieper en werden nog persoonlijker. Dat voelde zó anders dat hetzelfde kwartet zich een andere bandnaam aanmat. Ventulé laat zich net als op dat andere debuut vooral leiden door herinneringen. Nostalgisch mogen we zeker Nollestrand noemen, de plek vlakbij Vlissingen waar hij opgroeide en met zijn moeder schelpen raapte. De hoesfoto laat dat ook zien. Overgevoelig mooi is ook Licht Als Stof, pure poëzie over het verlangen even te verdwalen in het complete niets. De bandnaam wordt verklaard in het stukje spoken word in de openingstrack, handelend over ‘s nachts een kroeg binnenlopen terwijl de band net de toegift afrond. Het Closing Time-gevoel van Tom Waits, maar dan in de eigen taal. Melancholie per strekkende meter. Gillen om een toegift is verboden.