Waar de Texanen zich voorheen specialiseerden in midtempo trips, hebben ze nu een nieuwe dynamiek gevonden. We horen beats om op te dansen (Medicine) en militaristische roffels om vlaggen op te zwaaien (Estimate). Geen reden tot paniek, want de bandleden verloochenen hun basis niet. Ze spelen nog altijd drone ‘n roll, zoals dat in engelentaal heet – geïnfecteerd door de nerveuse pulse van Silver Apples (ooit headliner op hun festival) of stevig rockend als op hun debuut Passover (2006). Dat de band- en albumnaam samen een Velvet Underground-nummer aanhalen, verklapt ook al een hoop. Uiteindelijk is Death Song gewoon een Black Angels-album: undergroundfähig, vol van geldingsdrang, soms langdradig, maar altijd een luisterbeurt waard. Dat ze van het modieuze psychedelicastempel af willen, lijkt eerder symboolpolitiek dan een herziening van hun grondwetten.