Want hoe rigoureus de muzikanten hun manier van opnemen ook hebben omgegooid, op Deep Sleep slaan The Datsuns geen schokkende nieuwe wegen in. Sinds de titelloze doorbraakplaat uit 2002 heeft het ruige punkrandje plaatsgemaakt voor een iets tragere, meer psychedelische sound. De riffs lomp en zwaar, de solo’s vies en schel en zanger Dolf fijn brullend. De klassieke ingrediënten van een hardrockplaat. Niks mis mee. Aan eigen inbreng ontbreekt het echter een beetje. Songs als Claw Machine of Looking Glass Lies weten lekker te rocken, maar hadden ook zomaar op een willekeurige seventiescompilatie kunnen staan. Misschien hebben The Datsuns iets meer dan tien dagen nodig om te vinden wat ze kan onderscheiden. Dan maar even geen experiment, maar ‘gewoon’ een nieuwe plaat. JOEY HUISMAN