Douwe Bob Posthuma heeft de elektronica ontdekt. Hoofdverantwoordelijke is Baskerville-producer Thijs van der Klugt, die het toch al warmbloedige werk van zijn 25-jarige opdrachtgever in een synthetisch thermojasje steekt.

De uitbundige opener Shine luistert als een nadrukkelijk statement: dit vierde album wordt géén herhaling van zetten. Wat niet wil zeggen dat The Shape I’m In revolutionair is. De gelaagde producties staan nog gewoon netjes in dienst van de twaalf klassiek opgebouwde popliedjes. Die klinken afwisselend broeierig (Out On The Road), stomend (Let You Go), weemoedig (Make Believe) en strijdbaar (Running Around). Het kleinst houdt Douwe Bob het in pianoliedje I Do, een duet met Jacqueline Govaert dat in het refrein sterk doet denken aan Amor Pelos Dois van Songfestival-winnaar Salvador Sobral. Als ook de vrolijke rocker (Velvet Generation) en hart-onder-de-riem-inhaker (I’ll Be Here) zijn afgevinkt, kunnen we gerust constateren dat meneer Posthuma in uitstekende shape verkeert.