Dat duurde nog best lang. Er was voor corona, met de digitale EP Interstellar Blue (2019), nog net een teken van leven van de indierockers uit Philadelphia, geleid door multi-instrumentalist Mike Polizze. Maar waar Purling Hiss juist begon als een soloproject met een taperecorder in de slaapkamer van Polizze hebben de lockdowns de band juist níet teruggeworpen naar hun originele manier van opnemen.
Er kwam in 2020 nog een soloalbum van Polizze uit, maar ook dat was een gepolijste plaat, geproduceerd door Jeff Zeigler (o.a. The War On Drugs). Purling Hiss bleef verder de gehele coronaperiode stil. En nu ligt er dit zevende volwaardige studioalbum, opnieuw een heerlijk potje Dinosaur Jr.-verering. Maar dan wel op zo’n manier dat het niet te opzichtig wordt. De productie is weer wat gruiziger dan op de ‘warmere’ voorganger High Bias en de classicrockvibe trekt meer richting Teenage Fanclub en Pixies. Maar de gouden riffs als oorwurmen zijn gebleven. Zo is de titeltrack een zeven minuten durende herhaling van één riffje, dat – spoiler alert – twee keer even lekker gierend de hoogte in mag. Het is deze ogenschijnlijke simpelheid die de doeltreffendheid van de band onderstreept.
