New Moon On Monday, Union Of The Snake en Is There Something I Should Know? (van net na Seven) waren de andere liedjes op de TDK-bandjes – het liefst in zo verknipt mogelijke dancemixen. Debuut Duran Duran (1981) en Rio (1982) waren, wist ik toen nog niet, de betere platen. Hier was nog niet alles wat blonk een gouden plaat of een oorring, het was de glamour en de glitz van de New Romantics-beweging die de jonge Britten een oogverblindend aura gaf. Girls On Film ving – wist ik pas veel later – de neonsfeer van nachtclubs en jetsetpartijtjes vol cokelijnen en Page Three-girls, en de bijbehorende video (hier in de ongecensureerde versie) was een defining moment in het leven van ons Einddertigers. Bestudering van de demo’s en live-opnames gebiedt te zeggen dat producer Colin Thurston een compliment verdient: het slicke synthgeluid, nu weer helemaal in, was er niet meteen vanaf het begin. De concertregistraties zijn sowieso weinig flatteus, al zijn de pakken, coiffures en make-up nog wel helemaal goed (Bowie-cover Fame was geen toeval). Dat ze het indertijd vooral goed deden op de muur van onze jongenskamer, bewijzen de cd-size kaarten met portretten van de wild boys en de uitvouwposter in deze doosjes met telkens twee cd’s en een dvd.