Zoals gezegd, er zit altijd wel een gedachte achter wat hij doet. Slechts geholpen door producer/filmcomponist Leo Abrahams schilderde hij met gitaar, elektrische piano en computer elf geluidsdecortjes in elkaar waarover hij zijn observaties uitstrooide. Soms speels, soms behoorlijk dramatisch. Op de beste momenten ontstaat iets van suspense over een onbestemde beat, zo’n reutelend ritme waar Thom Yorke het patent op heeft, zoals het vooruitgesnelde The Boy With The Jigsaw Puzzle Fingers. Als die spanning wegblijft, zakt de boel gelijk een film zonder plot door de ondergrens en vraag je jezelf af waarom je in godsnaam naar een cd met alle ambienteske momenten van Underworld zou willen luisteren. Want dat gevoel bekruipt je wel: alle tracks die je de afgelopen twintig jaar hebt geskipt op één schijfje verzameld. Ga er maar eens goed voor liggen. Het voornaamste euvel is Hyde’s stem. Die is nogal aanwezig en gewoon niet zo bijzonder. Vrij vlak eigenlijk. Dan helpt het als hij muzikaal de diepte ingaat, zoals in het zwaar aangezette, Sigur Rós-achtige Shadow Boy, maar dat gebeurt te weinig. Het is goed dat Karl Hyde deze persoonlijke ambitie heeft verwezenlijkt, en er zullen genoeg diehard fans zijn die zijn lyrische observaties opnieuw aan het hart zullen drukken, maar ik zal er niet vaak naar terugkeren, ben ik bang.