Op En Toch… gaat hij de samenwerking aan met producer Daniël Lohues. Voor de begeleiding tekenen het Amsterdamse soul- en bluestrio My Baby en Xander Vrienten, bassist bij Jett Rebel en inderdaad zoon van. Belangrijk verschil met zijn eerdere werk is dat Henny hier geen bas speelt, maar akoestisch gitaar. Daardoor zijn de songs bluesier en folkier en minder springerig, daarmee meer ruimte scheppend voor zijn verhalende teksten. Die staan in het teken van de liefde. Niet de jacht en soms de vangst in het nachtelijke uitgaansleven, die hij zo succesvol bezong in Doe Maar, maar de relatie met zijn eerste Gitaar, zijn voormalige Beste Vriend en zijn langzaam dementerende moeder Lieske. Al is er wel Margreetje, het buurmeisje van vroeger dat het met iedereen deed, behalve met de zanger. En zijn er de herinneringen aan zijn verleden in Doe Maar in De Namen En De Plaatsen. ‘Als ik had geweten dat ik alles zou vergeten, had ik beter opgelet’, verzucht de inmiddels 66-jarige Vrienten met een glimlach. De zoekende man van Is Dit Alles’ blijkt in Het Gaat Niet Over veel antwoorden te hebben gevonden, maar ze aan anderen vertellen gaat hem te ver. ‘Dat merk je vanzelf wel.’ En Toch… is een prettig in het gehoor liggend album met sterke melodielijnen, ingetogen zang en subtiel uitgewerkte arrangementen. Zulke persoonlijke en emotioneel geladen platen zijn zeldzaam in de Nederlandse popmuziek. Ooit waren er Het Beste In Mij Is Niet Goed Genoeg Voor Jou van Peter Koelewijn en Een Nieuwe Herfst van Boudewijn de Groot. En Toch… is er ook zo een. En een hele mooie.