Na jaren de rockgitaar te hebben laten spreken en in 2020 zelfs samen met Thou een massieve muur van noise en metal op te trekken op May Our Chambers Be Full pakt Emma Ruth Rundle het nu helemaal anders aan. Ze verschuilt zich niet meer achter dikke lagen distortion, maar komt zeer direct binnen met alleen een piano of gitaar.

Veel wil ze niet over de beweegredenen kwijt, ze laat vooral haar muziek – kil en uitgekleed – spreken. Wanneer je dieper gaat graven of eigenlijk gewoon naar de teksten luistert, begrijp je waarom ze zo’n intens persoonlijk album heeft gemaakt. Zinnen als ‘Down at the methadone clinic we waited / Hoping to take home your cure’ zeggen genoeg. Dit is een afrekening met haar verleden, waarin familieleden, vrienden en haar geboortedorp belangrijke rollen spelen, goed- dan wel kwaadschiks. Ze schaart zich met Engine Of Hell tussen songschrijvers als Jeff Buckley, Nick Drake, Leonard Cohen en PJ Harvey. Emma Ruth Rundle slecht alle barrières en maakt met verwoestende eenvoud een plaat die harder binnenkomt dan de rockplaat die ongetwijfeld ook nog in haar zit.