26 jaar geleden zag ik DC-punks The Nation Of Ulysses in een kraakpand in Dordrecht. Het is de beste punkshow die ik ooit heb gezien (toen punk nog echt punk was speelde ik met Lego). Nooit heb ik iemand op een podium zulke halsbrekende toeren zien uithalen als Ian Svenonius, en dat in driedelig zwart, net als zijn begeleiders.

Sindsdien versleet onze bezielde punkdandy meer bands dan pakken: Cupid Car Club (riot grrrl), The Make-Up (gospelpunk), Weird War (psychedelisch), Dandy Candy (beat poetry) en meest recent Chain & The Gang, volgens eigen zeggen garage-pop primitivists die ons uit de crisis in de rock & roll moeten leiden. De muziek is bij Svenonius slechts het halve plaatje. Het concept eromheen is minstens zo belangrijk. Drie boeken publiceerde hij, waarvan Supernatural Strategies For Making A Rock ‘N’ Roll Group gerust een DIY-standaardwerk genoemd mag worden. Hij kan er een nieuw hoofdstuk aan toevoegen: doe-het-zelven in je uppie. Escape-ism is zijn eerste eenmansband. Een drummachine, cassettedeck, gitaar en zijn raspende soulstem, meer heeft hij niet nodig voor de introductie van zijn nieuwe geloof: het escapisme. Svenonius vlucht in elementaire electrorock (Suicide-style) en new wave disco, met zoals altijd een flinke scheut Arthur Lee en James Brown – zijn helden. Escape-ism is donker, rauw, sexy, faux naïf. Alsof hij het allemaal ter plekke bedenkt en ook zelf gelóóft. Hij declameert zijn quasi-poëtische inzichten, slaakt hysterische gilletjes, schudt met de heupen en citeert doodleuk I Wanna Be Your Dog als hij het zelf ook even niet meer weet (Rome Wasn’t Burnt In A Day). Dansend door de nacht – het is geen bijzonder vergezicht dat Mr. Cool hier biedt, maar hij doet het weer met zoveel elan dat je het hem onmiddellijk vergeeft.