Owen Ashworth, een 28-jarige filmschool-drop-out uit Seattle, schetst kleine verhaaltjes op kleine, vervaarlijk piepende keyboarddeuntjes. Het zijn treurige verhalen. Over eenzaamheid, gebroken relaties, een Cold White Christmas, cruisen in Nashville en de felbegeerde New Year’s Kiss van die jongen zonder naam in dat bed, wiens koffie en ontbijt je beleefd afslaat. In de haast vertrokken, blijk je zijn hemd aangetrokken te hebben. Ashworth zingt overigens ook over meisjes. Onbereikbare meisjes. Al zijn personages zijn fictief, zegt hij. Zijn muzikale principes keek hij af bij Lars von Triers Dogma 95: alleen Casiotone keyboards, van die tweedehands prullen, alleen witte toetsen, alle liedjes in C, ieder liedje zo kort mogelijk, het begint als hij gaat zingen en eindigt als hij stopt met zingen, ieder liedje zo depressief mogelijk, géén lachende gezichten. Zo maakte hij drie albums, waarvan de eerste twee, Answering Machine Music (1999) en Pocket Symphonies For Lonesome Subway Cars (2001), onlangs door Tomlab tot één cd werden gebundeld. Op zijn vierde album Etiquette laat hij de teugels enigszins vieren. Nog steeds domineren aftandse synthesizers en drummachines, maar er is tevens plek voor stemmige arrangementen met orgel, piano, violen, fluiten en, in het liedje over de herenliefde in Nashville, een pedal steel! Ashworth waagt zich hier en daar zelfs aan een lichtzinnig dansje op een, heus waar, krakende eurohousebeat. In vier nummers klinkt een meisjesstem, wat voor wat lucht zorgt in de claustrofobische wereld van Ashworth. Met name het dansliedje Scattered Pearls en het bubblegumliedje Holly Hobby (je zou zweren dat zij van Beat Happening het zong) werken aanstekelijk. Etiquette lijkt het werk van een manisch depressieve man. Ashworth wisselt huilbuien af met vreugdedansjes. In eigen land wordt hij vaak vergeleken met songsmeden John Darnielle en Stephen Merritt van respectievelijk The Mountain Goats en The Magnetic Fields. Op voorganger Twinkle Echo (2003) werkte hij met Xiu Xiu-zanger Jamie Stewart. Geen vrolijk gezelschap. Hij bewondert Morrissey. Allemaal bonuspunten. En dan die bandnaam. Sublieme mineurmuziek vol zelfmedelijden en troost.