Het probleem met supergroepen, naast dat ze vrijwel nooit memorabele platen maken, is dat je de helft van je recensie kwijt bent met het opnoemen van alle bandleden, vooral als ze in honderd verschillende groepen hebben gezeten. Geldt ook voor Fake Names, wiens gelijknamige debuut (2019) een prima punkplaatje was. Tweede plaat Expendables is net wat anders.
Minder klassieke punk en meer ruimte voor (power)popinvloeden. Werkt best goed eigenlijk. Frontman Dennis Lyxzén (Refused) klinkt lekker gejaagd en de gitaarpartijen van Brian Baker (Bad Religion, Minor Threat) zijn frisser dan ooit. Komt volgens de heren zelf door producer Adam Greenspan, die de boel flink oppoetste. Het levert haast vrolijke poppunk en postrock op, zoals in single Delete Myself of de titeltrack, die een fijne eighties-feel heeft en inderdaad herinneringen oproept aan bijvoorbeeld Minor Threat. Grappig ook dat de altijd politiek getinte teksten van Lyxzén deze keer zo goed bij de wat meer opbeurende muziek passen, al blijft de Zweed wel een beetje steken op losse kreten (‘Delete myself, delete myself, delete myself!’). Expendables is verrassend goed, met Go en Don’t Blame Yourself staan er zelfs twee echte hits op, en zelfs het rustpuntje (Caught In Between) werkt. O ja, als u nog wil weten wie de andere bandleden zijn, dan zoekt u dat zelf maar op.
