Want de Fleet Foxes mogen dan een vijfmansband zijn, alles draait om de vocale en compositorische vaardigheden van Robin Pecknold. Na de spectaculaire opening en het schitterende White Winter Hymnal is het pleit al gewonnen, maar blijkt de rest van dit door Phil Ek (Shins) geproduceerde album van hetzelfde hoge niveau. Natuurlijk zijn Pecknold en zijn vrienden beïnvloed door groten uit het verleden, maar anders dan bij de Explorers Club heb je geen moment het idee naar een epigoon te luisteren. Met argeloos gemak paren ze de folkrock uit de jaren zestig aan de indiepop van de jaren negentig. De hoes is een Jeroen Bosch-achtig middeleeuws tafereel, terwijl de teksten je meenemen naar Ragged Wood en de Blue Ridge Mountains. Prachtige tijdloze liedjes, mooi gezongen. Mijn liefje, wat wil je nog meer? JAN VAN DER PLAS