De met een Grammy voor de productie van succesalbum Elephant bekroonde zanger/componist/muzikant/producer had tenslotte vier verwoede pogingen ondernomen om met louter charmant onvaste drumpartijen van Meg, wreed sterk spel op zijn elektrische gitaar en veel passie de muziekwereld met rauwe, rudimentaire garagerock en swingende beatpop rood, wit en zwart te kleuren. Dat hem dat ook nog is gelukt, mag een klein wonder genoemd worden, want laten we eerlijk zijn: de megastatus van The White Stripes is even verrassend als welkom te noemen. Taak volbracht? Verre van. Commerciële uitverkoop dan? Allesbehalve. Wel zorgde het succes blijkbaar voor genoeg reden om het eens anders aan te pakken. ‘I’m playing a different role’ en ‘you will be hearing a different song,’ zingt hij in het lekker swingende The Dental Twist.

Zijn stem gaat als vanouds heerlijk de hoogte in. Maar wat het eerste betreft heeft hij wel gelijk: zijn rol is anders. White heeft dit album, op drie songs na, gemaakt en geschreven met zijn elektrische gitaar ver weggestopt achter een paar gouden platen en posters van Nicole Kidman en Renee Zellweger. De tien andere tracks schreef hij nagenoeg allemaal met zijn piano, akoestische gitaar of marimba dichter in de buurt. Ook Meg kreeg opdracht minder hard te slaan en zich vooral uit te leven met shakers en belletjes. Eerste single Blue Orchid heeft nog wel iets ruigs en groovy’s. Het toont het duo in behoorlijke staat van opwinding. Het nummer voldoet als redelijk pakkende opener, maar is zeker geen tweede Seven Nations Army. Ook in Red Train dendert de gitaar ouderwets voorbij en Instant Blues klinkt zelfs exact zoals de titel doet vermoeden: dynamisch, rauw en een beetje rammelend. Daar is het duo een perfecte kruising van Led Zeppelin en The Blues Explosion. Jack is dan even Page & Plant ineen, zowaar een prestatie. Ook de hier akoestisch gespeelde folksong Little Ghost, waarop het iets minder uitbundig inhaken is dan tijdens Hotel Yorba (hun eerste kleine hit destijds), klinkt direct vertrouwd in de oren.

De winst op Get Behind Me Satan zit echter duidelijk in de tracks die qua geluid sterk afwijken. Vooral als Jack in de rol van patiënt kruipt en zielige woorden zingt, zoals in het met marimba en noise opgesierde The Nurse, of solo achter zijn piano plaatsneemt, zoals in de gevoelige afsluiter over zijn zus, I’m Lonely (But I Ain’t That Lonely Yet). Alhoewel de noten van die song daar geen aanleiding voor geven, geeft die laatste toevoeging tevens aan dat we de woorden van White soms met een korrel zout moeten nemen. Ook hoor je mij niet beweren dat het duo met piano en shakers niet kan swingen. My Doorbell en Take, Take, Take zijn daar de leukste bewijzen van. Daarin hoor je tevens dat de songs eigenlijk niet eens zoveel verschillen van die op hun vorige albums. Alleen de klank. Maar dat went snel. WILLEM JONGENEELEN