Toch leverde de band met Damnation en vooral Deliverance een, voor de liefhebber, ware uitputtingsslag af. Ghost Reveries is dan ook geworden wat het tweeluik uit 2002 niet is: een complete plaat die als vanouds akoestische, folky passages afwisselt met metal-uitbarstingen. De referenties zijn wel gemoderniseerd: natuurlijk King Crimson, maar nu ook Tool, zoals in het door inheemse ritmes gedragen Ghost Of Perdition. The Baying Of The Hounds laat Opeth dan weer ouderwets beginnen met onheilspellende oerbrullen en twistende gitaarlijnen. Door de Hammond-orgels en xylofoon ademt dit nummer naar het einde toe een psychedelische seventies-sfeer uit. Opmerkelijk is dat Ghost Reveries iets griezeligs uitstraalt. Luister maar naar gure monumenten als Beneath The Mire en The Grand Conjuration. Door de lage, ronkende Hammond is de laatste een naargeestige trip die bombastisch afsluit. Zeg ik bombastisch? Nee, maak er maar majestueus van. Ghost Reveries laat dus een ander, meer spooky kant van Opeth horen. Een kant ook die sneller dan vroeger zijn geheimen weggeeft, maar desondanks wél intrigerend blijft. Ook dat toont eens te meer de klasse van Opeth. Meesterwerk. PHILIPPUS ZANDSTRA