Hoe gaat Fucked Up meesterwerk David Comes To Life (2011) overtreffen? Dat is stiekem toch de eerste gedachte bij dit nieuwe album van de Canadese hardcorepunkband. Maar Fucked Up is een band die zich niets aantrekt van verwachtingen . . .

Nadat het zestal op The Chemistry Of Common Life (2008) zijn sound leek te hebben gevonden, gingen Damian ‘Pink Eyes’ Abraham en zijn band op rockopera David gewoon nog een paar stapjes verder. Als je dan de laatste nummers in de Zodiac-serie hoort (Year Of The Tiger en Year Of The Dragon), verwacht je helemaal dat een nieuw album verder van hun originele punksound af komt te liggen dan ooit tevoren. Niets is minder waar. Glass Boys is het meest directe, puntige hardcorepunkalbum van Fucked Up sinds debuut Hidden World. Tegelijkertijd klinken de Canadezen swingender dan ooit. Het komt onder meer omdat Abraham meer zingt dan gromt en omdat de drie gitaristen minder gitaarmuren opzetten, maar meer inzetten op melodie. Nummers als Warm Change en Paper The House brengen je daardoor bijna in een soort trance. Net als je snakt naar een simpel, meebrulbaar refrein is daar het ziedende DET, dat in die behoefte voorziet. Na de concepten van de vorige platen is Glass Boys een album over ouder worden en toch trouw blijven aan je eigen idealen. Een album waarin de leden van de band zelf eens het onderwerp zijn. Tekstueel mag dat een grote verandering zijn, muzikaal zijn er genoeg aanknopingspunten voor fans van David Comes To Life. In openingssalvo Echo Boomer, Touch Stone en Sun Glass gebeurt bijvoorbeeld van alles – zo zijn er twee drumtracks over elkaar heen gemixt – maar tegelijkertijd is het zo herkenbaar als wat. Het zorgt ervoor dat Glass Boys geen heel verrassend album is, maar wel een plaat van een band die altijd voor de troepen uit blijft lopen.