Glass Eights is het albumdebuut van de in Berlijn woonachtige Amerikaan, weer zo’n talent van het Duitse Dial-label (bekend van oprichters Carsten Jost en Lawrence en bijvoorbeeld ook Efdemin en Pantha Du Prince). Zijn stiel is deep house van het gestripte soort. Zonder vocals, zonder hooks, zonder climaxen, alles heel minimaal en beheerst. Glass Eights tikt als een metronoom en schildert als een soundtrack. Met tintelende pianolijnen, warme synths en drone-achtige klanken kleurt Roberts het canvas subtiel in. Soms lijk je een viool te horen, of een orgel, maar dat kan ook bedrog zijn. Het geeft in elk geval aan dat Glass Eights bepaald niet kil klinkt. Integendeel. Het zal lastig zijn om dit jaar een mooiere houseplaat (als in: Isolée, niet als in: Roger Sanchez) te vinden.