Nieuwe indrukken en geluiden worden gepareerd door momenten van introspectie en melancholie. Luister naar de oosterse (gamelan?) percussie en huilende, net-niet-te-valse synths van opener Junk City II: daar zit eigenlijk alles in, behalve een beat. Die volgt in An English House, ogenschijnlijk een ode aan die goeie ouwe acidhouse – ook een vorm van heimwee waar de tegenwoordig in Berlijn (via Essex, Japan en Londen) woonachtige Derwin Panda veelvuldig mee speelt. De nerveuze single Brazil had even wat tijd nodig, maar valt hier helemaal op zijn plek. De gedetailleerde percussie, belletjes, fluittoontjes, windorgels, oosterse snaarinstrumenten: ze keren steeds terug, heel subtiel, zonder dat het afleidt van de knisperige beats en pakkende housepianootjes waarmee de eigenzinnige dj ons verleidt. Tot een dansje in ons hoofd, met een brok in de keel. ‘If you knew how much I miss you’ zingt een dame hartverscheurend in de reprise op het eind. Het zijn de enige woorden op het hele album. Meer had Gold Panda er niet nodig. De belofte van de eerste EP’s die Derwin vergat in te lossen op Lucky Shiner is bij dezen ingelost.