Als getuige wordt een onverstaanbaar brabbelende Jamaicaanse mc opgevoerd. Jury-voorzitter Rolf Harris spreekt het vonnis uit: ‘we the jury find DJ Shitmat guilty of deconstructing pop music and reassembling it into post-junglists party anthems.’ Een verzinsel natuurlijk, al lijkt het niet ver weg voordat Shitmat echt een keer voor het gerecht wordt gedaagd door een van de slachtoffers van zijn naar piraterij neigende mash-up-stijl. Wat moeten de erven Bulsara wel niet denken van die tot smurfenstemmetjes opgepitchte Radio Ga Ga-refreinen? Fred ook pedofiel? I Should Be So Lucky, Let’s Hear It For The Boy, When Will I Be Famous, I Like To Move It – meneer Collins heeft een perverse voorkeur voor plastic pop en hi-NRG dance uit de jaren tachtig. Mind you, zijn beats zijn snoeihard en zijn bassen dreunen dwars door al die graatmagere modellen en bakvisjes heen. Een horde ragga-mc’s bespringt hen als hongerige wolven. Nee, dit verdient niet de schoonheidsprijs. Dit is hardcore. Bloodclot Jungle Techno noemt breakcorepionier Shitmat het zelf ergens. Voor wie zich daar niks bij kan voorstellen: een doorgedraaide mix van gabber, jungle, ragga, metal en infameuze pophits. Te snel, te hard, te veel. Als een opgevoerde brommer met een knalpijp. Heel irritant, maar wel stoerder dan al die brave borsten op een fiets. KOEN POOLMAN