Harry Styles kun je tegenwoordig echt niet meer ‘die jongen van One Direction’ noemen. De Britse tiener van toen is uitgegroeid tot een Bowie-esque man (28) die serieus genomen dient te worden. Hij staat stevig op eigen benen na hits als Watermelon Sugar en Adore You, beide afkomstig van voorganger Fine Line (2019). Op Harry’s House doet hij het allemaal wat rustiger aan.

Harry laat op zijn derde album horen dat hij niets meer te bewijzen heeft: we weten al dat hij sterke vocalen af kan leveren en dat het een showman van jewelste is. We krijgen deze keer een dosis liefdesliedjes met een relaxte vibe, waarbij je nu eens niet meteen de drang krijgt om ze mee te schreeuwen in een vol stadion. De albumcover rijmt met de muziek: luchtig, vol zonlicht en typisch Harry Styles. Dit album is fun, maar toch ook persoonlijk en intiem. De meeste tracks gaan over romances en seks, maar we horen ook referenties naar drugs in Daylight (‘You were just doing cocaine in my kitchen’) en krijgen een kijkje in een giftige relatie in Boyfriends. Bovenal klinken de nummers – zeker Late Night Talking en Daydreaming – meteen bekend in de oren. Niet op een ‘hij heeft het ergens van gejat’-manier, eerder als in ‘ja, dit is nou precies wat ik verwacht van Harry Styles’. Een perfecte aanvulling op zijn beknopte discografie en misschien wel het album wat hem het best representeert als artiest, met een consistente sfeer en toch genoeg variatie om niet verveeld te raken. Dit album is als een warme knuffel, bijgestaan door geruststellende woorden (‘You don’t have to be sorry for leaving and growing up’ – Matilda) en toegankelijke meezingers als As It Was. Welkom in Harry’s huis, de voordeur staat open en de koffie is gezet.