Richard Dawson had graag in Iron Maiden gezongen. Voetje op de monitorspeaker, vuistje in de lucht en gillen maar. Helaas voor hem is hij geen hardrockheld maar een smoezelige, net-niet-toonvaste folkie met een bolle buik. Dat hij die feiten doodleuk negeert en regelmatig vol in Bruce Dickinson-modus springt, is een reden om van hem te houden. En op Henki gebeurt dat meer dan ooit.