Single Open Eye Signal ontsteekt het vuur, maar de hele eerste helft hakt er stevig in. Qua sfeer en dynamiek kruipt Hopkins hier stiekem aan tegen de Berlin Calling-soundtrack van Paul Kalkbrenner. Voorbij het half uur mindert het tempo en is er ruimte voor ‘s mans andere hang-ups: Stravinsky, Ravel en de lessen geleerd van Eno. Donker wordt transparant en uiteindelijk een tikkeltje zweverig, maar de gloedvolle ambienthouse van Sun Harmonics herstelt de balans, die in de afsluitende titelsong nog een folkinjectie krijgt met de fluisterzachte huilstem van King Creosote. Het is alsof Mark Hollis afscheid bij de kist neemt, zo kwetsbaar galmt zijn stem door de lege ruimte. In een hoekje zit Hopkins in trance achter zijn piano. Ik zie het zijn Bravo-collega’s nog niet doen.