Janne Schra is de zoveelste die na een carrière in het Engels al dan niet tijdelijk overstapt op haar moedertaal – waarbij moet worden aangetekend dat ze al werk van Ramses Shaffy, Annie M.G. Schmidt en M. Vasalis vertolkte. Maar dit zijn goeddeels eigen teksten en dat pakt geweldig uit.

In het Engels putte ze, vermoed ik, voor een belangrijk deel uit songteksten van haar idolen. Nu zet ze het veel grotere vocabulaire uit het dagelijks leven in. ‘Zullen we anders een hond nemen?’ zingt ze ergens. Anders. Dat ene woordje is precies het verschil tussen geconstrueerd en levensecht. De opsomming is Schra’s favoriete stijlmiddel. Ze vertelt ons wat ze ziet, wat ze bezit, wat ze verlangt, wat ze vreest. Heerlijke rijtjes zijn dat, met even banale als originele beelden. ‘Ik wil een dunnere tv’ – wanneer hoor je dat nou in een lied? Waar haar vroegere werk vaak ongegeneerd opgewekt was (of leek?), verpakt ze haar optimisme hier in een dikke laag ironie: ‘Ik zie gewoon nergens iets lelijks / Geen oorlog, geen honger, geen ruzie, geen vertraging / Of mis ik iets?’ De teksten staan met twee benen in 2021, de muzikale inspiratiebronnen – swingjazz en aanverwante stijlen – zijn grofweg honderd jaar ouder. Ook al zo’n goed idee.