Hun invloed rijkt van R.E.M. tot Real Estate en is al ruim drie decennia merkbaar in indiepopland. Aan echte Crazy Rhythms doen The Feelies niet meer; recent werk ligt in het verlengde van het folky The Good Earth uit 1986. Zo ook dit zesde album, de meest laid back plaat uit het oeuvre. Antizanger Glenn Mercer fluistert soms bijna en muzikaal is het geheel klein gehouden. De plaat klinkt als een semi-akoestische sessie die in de oefenruimte is opgenomen, en die ongedwongen sfeer werkt. De repetitieve melodieën en psychedelische gitaarlijntjes, de eitjes en shakertjes van percussionist Dave Weckerman, subtieler en verfijnder dan op In Between klonken The Feelies zelden. In alle bescheidenheid is het een prachtplaat, waarop oerinvloed The Velvet Underground meer dan ooit doorklinkt. Zowel in de folky titelsong als in de negen minuten lange elektrische reprise ervan. Lou Reed noemde The Feelies ooit ‘de enige band die weet hoe je met gitaren moet omgaan’. Zijn nalatenschap is nog steeds in goede handen.