Vervolgens krijgen we met het sterke Lost Kids en de single Cold twee ouderwetse adrenalinebommen, maar daarna wordt toch even drie nummers lang (!) op zéér on-Blood Red Shoes-achtige wijze de speelruimte tussen rockballad’ en ‘ballad’ verkend. Het woeste Je Me Perds compenseert dan even, maar al snel gaat de speurtocht naar mogelijke nieuwe verhoudingen tussen de beschikbare middelen (zang, gitaar, drums) verder. Broodnodig, maar toch: moedig. En geslaagd. Je zou van de weeromstuit bijna gaan schrijven dat ze een volwassen plaat hebben gemaakt. ERIK VAN DEN BERG