Nee, in tegenstelling tot Paris, Texas is Mandy, Indiana geen bestaande plaats. En Valentine Caulfield mag dan zuchtzingen – en gillen – in het Frans, de band komt uit Manchester. Alle overige verwachtingspatronen mogen na het lieflijke openingsdeuntje Love Theme (4K VHS) ook haastig overboord: wat volgt is next level extremistische electro die vergelijkbare waaghalzen als Factory Floor, Health en Working Men’s Club stevig op achterstand zet.
Meer Atari Teenage Riot dan The Prodigy, zeg maar. Niet dat dit per se muziek-om-op-te-dansen is. Het kan, soms, maar dan toch liefst vuistpompend en met gevaar voor omstanders (vooral een acid banger als Peach Fuzz leent zich daar lekker voor). En net zo vaak gaat men op zoek naar héle andere zaken dan dancebeats. Iets militant-industrieels bijvoorbeeld (Pinking Shears). Of een grottenstelsel waar het steeds donkerder wordt (2 Stripe). Of een abstracte geluidsschets met verontrustende achtergrondruis, die dan Iron Maiden heet. Om nog maar te zwijgen van dat geweldige noisy slotstuk dat terecht de titel Sensitivity Training kreeg. Kan allemaal. Zoals eigenlijk álles kan bij Mandy, Indiana, zolang het maar ontregelt, jeukt, verbaast en de aandacht vasthoudt. Vooral dat laatste doet deze plaat uitstekend.
